Dickson Chia

Belangrijkste leerlessen uit deze blog:

1. Zorg ervoor dat voordat je vertrekt een goede thuisbasis hebt waar je altijd op kunt terugvallen als het echt nodig is.

2. Wanneer je behoefte hebt aan een stem van thuis, vrees dan niet om iemand te contacten omdat je bijvoorbeeld niet wilt dat iemand zich zorgen gaat maken. Gewoon doen als ze tijd voor je hebben!

3. Nooit vergeten dat je altijd nog kunt rekenen op de steun van thuis. Mocht je dit niet hebben, zoek dan iemand daar op die je vertrouwd en waarmee je kunt praten!
    

 

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Met heel veel heimwee en ondergedrukte emoties stapte ik op 30 juli 2018 het vliegtuig in richting Hong Kong. Wat een hel was het om in zo’n situatie te zitten. Het was de eerste keer voor mij om alleen te vliegen en daarnaast ook de eerste keer dat ik op zo’n groot avontuur ging. Ik verlangde toen al aan thuis, maar er was geen weg meer terug. Ik wist dat ik dit moest gaan doen en dat ik uiteindelijk terug zou keren als een sterker persoon. Met deze positieve instelling vertrok ik naar Guilin!

​

Met deze intro, die je ook al een beetje hebt kunnen lezen in mijn eerste blog, wil ik graag mijn volgende onderwerp inleiden. Het onderwerp is al goed af te leiden van de intro en van de titel “natuurlijk”, want ik ga het hebben over het contact met thuis. In China waren er enige obstakels waardoor het moeilijk was om contact te hebben met thuis. In deze blog lees je alles over hoe ik in contact bleef met de mensen thuis en hoe belangrijk dat is geweest tijdens mijn verblijf in Guilin.

​

De eerste dag

​

Zoals ik al vertelde in de intro ervaarde ik al veel heimwee toen ik in het vliegtuig zat. Die heimwee bleef ik voelen op de eerste 2 dagen dat ik in Guilin arriveerde. Ik kende niemand, alles was nieuw en onbekend. En daarbij had ik ook nog eens een meisje die me ophaalde en constant over familie aan het praten was, heel handig!

​

Ik verlangde al snel aan een stem van thuis. Op de eerste dag probeerde ik al iemand te contacten van thuis. In Nederland was ik gewend om Whatsapp te gebruiken om te communiceren met familie en vrienden. Helaas in China is Whatsapp geblokkeerd, waardoor ik een VPN moest aanschaffen om op Whatsapp te kunnen komen. Vooraf was dat al bekend bij mij, ik was dus al goed voorbereid! Ik ging bedenken wie ik zou kunnen bellen, want ik zat ook nog eens met een tijdsverschil van 7 uur. Destijds was het 1 uur in de middag in Nederland. Dat betekende dat veel mensen aan het werk waren of op school zaten. Gelukkig heb ik genoeg mensen om me heen dat er altijd wel iemand te bereiken is.

​

Als eerste appte ik natuurlijk mijn ouders om te laten weten dat ik was gearriveerd op de campus. Daarna belde ik mijn tennismoeders Tanja en Lisette op. Ik was zo blij om hun stemmen te horen. Alle spanningen en ondergedrukte emoties kwamen er spontaan uit en ik kon niet meer stoppen met janken. Jeetje, hoe lelijk zou ik er wel niet uit hebben gezien op dat moment. Helaas ben ik eenmaal een “ugly crier”. Ik vond het super fijn om eindelijk even alles te kunnen uitgooien wat ik tijdens mijn reis allemaal onderdrukte of wegstopte. Op dat moment wist ik al dat het niet makkelijk zou worden. Daarentegen wist ik wel dat ik genoeg mensen achter me had staan die me 100% zouden steunen, zelfs van zo’n verre afstand.

​

Het was een welbewogen eerste dag, waarna de tweede dag ook niet heel veel beter was. Maar ja, niemand zou verwachten dat je in een keer went aan alles van de nieuwe omgeving. Het kost tijd en die kreeg ik zeker. Na een paar dagen begon ik al te wennen aan de nieuwe omgeving en aan het idee dat ik echt in China was.

​

Hoelang was het geleden dat we elkaar hadden gesproken?

​

De bovenstaande vraag zei ik vaak tijdens mijn gesprek met iemand van thuis. Al was dat met mijn ouders, een vriend, een tennismoeder/-vader of een kennis, die vraag bleef ik elke keer maar stellen. En nu zou je denken, waarom? De tijd in Guilin vloog echt voorbij. Ik schrijf deze blog nu vanuit thuis en ik ben net een maand terug van een half jaar studeren in China. Echt bizar hoe snel het allemaal is gegaan. Elke keer toen ik dan belde met iemand van thuis, had ik echt geen enkel tijdsbesef meer. Hoe laat is het? “Geen idee”. Welke dag is het? “Weet ik veel”. De hoeveelste is het vandaag? “Geen flauw benul”. Zo ging het ongeveer eraan toe. Dus ja, het is “quite obvious” dat ik dan de vraag ga stellen “hoelang was het geleden dat we elkaar hadden gesproken?”.

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

​

 

 

 

Home is where the heart is

​

Als je tot nu toe alle blogs hebt gelezen, klinkt het allemaal heel mooi wat ik heb meegemaakt in China. Dan heb ik het over de dingen die ik daar heb gezien, de reisjes die ik heb mogen maken en de ervaringen die ik daar heb mogen opdoen. Het heeft mij allemaal gemaakt tot de persoon die ik tot vandaag ben.

​

Hoe rooskleurig het soms ook klinkt in de blogs die ik heb geschreven, was het toch niet altijd even makkelijk. Dat kon je al lezen aan het begin van deze blog.
Ik wil daarom er ook heel erg op wijzen dat zo’n eerste avontuur, helemaal in je eentje, best confronterend en moeilijk kan zijn. Natuurlijk is dit per persoon verschillend en om die reden deel ik heel graag ook mijn ervaring op momenten toen ik het best zwaar had.

​

De zware momenten die ik heb ervaren waren bijvoorbeeld momenten dat ik heel veel vrije tijd had. En nu zal je denken, huh waarom op zulke momenten? Je zou dan juist heel veel dingen kunnen ondernemen, want je hebt alle tijd en vrijheid om te doen wat je wilt. Maar zo was het helaas niet gegaan. Op het moment dat ik veel vrije tijd had, ging ik juist heel veel nadenken. En dat is een van de grootste valkuilen die ik moest overwinnen in China. Wanneer ik veel ging nadenken, ging ik eigenlijk mezelf gek maken. De realiteit die ik mezelf (onbewust) aanpraatte, kwam niet overeen met de echte realiteit.

​

Op zo’n moment stond ik machteloos te veel na te denken over allerlei dingen. Wat hielp mij om zulke momenten te doorbreken en af te leren? Door erover te praten en op te schrijven in een soort dagboek. Vooral het eerste hielp mij enorm. Het was zo fijn om te weten dat ik genoeg mensen had, vooral thuis, om over mijn problemen te praten. Maar vooral de mensen thuis kenden mij als de beste, dus die begrepen mij ook op zulke momenten het beste. Hoe leuk ik het ook had in China, waren er ook momenten zoals deze, en dan is het super fijn dat mensen je begrijpen. Ik hoefde alleen maar mijn VPN aan te zetten en iemand op te bellen.

​

Naast dit moment, zijn er nog talloze momenten te omschrijven waardoor je je soms verloren voelt en behoefte hebt aan contact met thuis. Dat is heel menselijk en ook totaal niet erg. Op het moment dat je het toelaat, zul je merken dat dat heel erg oplucht en verlichtend is. Dagelijks spreek je over het algemeen veel in het Engels en het is soms ook wel even fijn om in je eigen taal te kunnen communiceren. Daarom is even naar huis bellen ook het beste wat je kunt doen, want het voelt veilig en vertrouwd. 

​

Om je nog een voorbeeld te geven over moeilijke tijden zal ik nog een situatie schetsen waarin ik heb gezeten. Zoals al in mijn blog van "mijn ervaring in nieuwe vriendschappen maken 2.0" kun je weten dat ik tijdens mijn tijd in China een hele goede vriend heb gemaakt. (Ik zal niet te veel in detail treden vanwege privacy-redenen) In het begin toen ik hem ontmoette was hij heel energiek en hyper. Met de dag kwam ik er steeds meer achter dat dat een soort masker voor hem was om niet te laten zien dat hij met dingen zat. Helaas (voor hem) merkte ik dat al heel snel op en ging ik met hem vaak diepgaande gesprekken aan. Uiteindelijk kwam ik "figuurlijk" erachter dat hij heel veel “shit” aan zijn broek had hangen. Ik kon niet geloven wat voor zwaar leven hij wel niet had gehad. Ik was toen echt blij voor hem dat hij even in China zat, weg van zijn leven thuis.
Ook al wist ik nu veel meer over hem, wist ik tegelijkertijd soms ook niet meer zo goed hoe om te gaan met de informatie. Ik had me niet kunnen afsluiten van het emotionele gewicht van zijn verhalen, waardoor ik die gevoelens van hem "soort van" overnam. Wat op zulke momenten hielp was mijn gevoel op papier proberen te zetten. Soms hielp dat niet meer, omdat ik echt de behoefte had om het met iemand erover te hebben. En daar ging ik weer, VPN aan en proberen iemand te bereiken. Pfff…. dat luchtte op!

​

​